30-08-2017 – Het is zo’n dag als zo vele: drukte en roering, alles is volop in beweging. Opnamen, ontslagen, bestellingen… Daarbij komt vandaag ook nog het bezoek van een collega die al geruime tijd met ziekteverlof is. Eigenlijk heb je de bui al een beetje zien hangen, het herstel is moeizaam en er is geregeld terugval. De collega ploetert en doet alles wat mogelijk is, maar soms lukt het gewoon echt niet.
Door blogger Maagje
Niks vragen
Op voorhand geeft mijn leidinggevende aan dat onze collega op bezoek komt maar dat we beter niets kunnen vragen. Oké, daar zit je dan op je centrale plek, schrap in je stoel, druk aan het werk en maar proberen geen trigger te zijn. Geen trigger zijn, is lastig. Ik ben me ervan bewust dat de plek als secretaresse echt uitnodigend is. Uitnodigend voor patiënten, maar ook een pleisterplaats voor collega’s om hun hart te luchten. Je probeert steeds weer vriendelijk maar terughoudend te zijn. Helaas lukt dat deze keer echt niet. De collega loopt langs, groet, noemt je naam en probeert duidelijk oogcontact te houden. De telefoon rinkelt. Je denkt, dit is mijn redding. Nee hoor! Je collega stopt en loopt naar je toe. De emotie is al van haar gezicht te lezen. Als ik het telefoontje heb beantwoord, barst de collega vrijwel direct in tranen uit. Ze vertelt de hele story van passie en willen, van worstelen, maar ook van het echt niet kunnen. Ze vertelt over de inzet en belemmering. Ze vertelt van het gewoon niet meer voor elkaar krijgen en van de obstakels die ook in het privéleven opduiken. Wat een narigheid allemaal en wat een door frustratie gedreven verpleegkundige, die door gezondheidsklachten echt moet afhaken. De collega beseft dat het gewoon over en uit is. Geen verpleegkundige meer kunnen zijn, zet dan echt je leven op zijn kop. Uiteindelijk ben ik toch het luisterende oor geweest. Nadat mijn collega haar hart heeft gelucht en iets heeft gedronken, word ik uitvoerig bedankt. De collega is opgelucht en blij dat ze haar verhaal heeft kunnen delen met iemand op de vloer en voor mij geldt dat ik het met liefde heb gedaan.
Delen is helen
Dit is wat ons werk zo mooi maakt. Het is prachtig om er niet alleen voor de patiënten te zijn maar ook voor elkaar. Het doet pijn als je niet meer in de zorg kan werken en er niet meer kan zijn voor de patiënten. Ik begrijp helemaal waar mijn collega mee zit. Terughoudendheid is goed, maar delen eigenlijk nog mooier. Een beetje extra tijd voor elkaar biedt ook de gelegenheid om je waardering naar elkaar uit te spreken. Iets wat we niet genoeg kunnen doen!