28-03-2018 – `Plotseling sta je aan de andere kant en doorloop je alle stappen waarvan je normaal gewend bent dat jij de patiënten er naar toe stuurt!`
Door blogger Maagje, afdelingssecretaresse in een kliniek
Afgelopen september ben ik ongelukkig gevallen waardoor ik een vervelende schouderblessure heb opgelopen. Een blessure waaraan ik inmiddels ben geopereerd. Niet in onze eigen kliniek maar elders. Dat maakt het dan ook leuk om erover te schrijven.
Ter voorbereiding op de operatie heb ik een volle dag in het Maxima MC doorgebracht. Het betekende veel afspraken en veel wachten. Dat wachten stelde mij in de gelegenheid om alles en iedereen volledig in me op te nemen. Al die patiënten en bezoekers om me heen voor spannende en minder spannende bezoekjes, relaxt en minder relaxt. Het ziekenhuis blijft een plek waar de meeste mensen liever niet komen. Voor mij weer een bevestiging hoe belangrijk het is hoe wij met zijn allen bijdragen aan hoe de beleving van de patiënt is.
Gelukkig is alles goed gepland. De toiletten zijn schoon en goed verzorgd, en geven al direct een goede indruk. De receptionisten, de medewerkers, de bewaking, de artsen, de verpleegkundigen, de laboranten, de radiologen, de schoonmakers, de technische dienst, de roomservice en voor MMC Eindhoven ook nog de pianist die vol bezieling het wachten in de centrale hal verzacht… Met zijn allen maken zij mijn dag!
Bijzonder om ineens zelf de patiënt te zijn. Plotseling sta je aan de andere kant en doorloop je alle stappen waarvan je normaal gewend bent dat jij de patiënten er naar toe stuurt. Best confronterend. Zo voelt het dus! Aanmelden, wachten, spanning, gesprek met de specialist, MRI (het inspuiten van contrastvloeistof- (jakkie!), weer naar de specialist en de uitslag met het plan.
De middag voor de opname word ik gebeld door de secretaresse. Zij vertelt me hoe laat ik wordt verwacht en hoe laat de operatie staat gepland. Ik ben van nature best een relaxed type, maar dit voelt toch niet fijn. Ik kom er niet meer onderuit en moet me er echt aan overgeven. Nu ben ik zelf de patiënt die moet vertrouwen op andere collegae. Na een hartelijk ontvangst door de secretaresse (hoe belangrijk dus!) en een gesprek met de verpleegkundige word ik begeleid naar mijn logeerplek. Alles is duidelijk en ligt klaar: polsbandje, kaartje op de kast, OK-jasje…. Dat geeft een goed gevoel. Ik word verwacht en alles is voorbereid.
Nu merk ik hoe belangrijk die simpele dingen zijn waar je eigenlijk nooit bij stilstaat. In alle rust word ik onder begeleiding van mijn man en zoon naar de OK gereden. De deuren gaan dicht en een zwerm van OK-personeel ontfermt zich over mij. Vertrouwen, dat is het waar het allemaal om draait. Vertrouwen en communicatie! Alles lijkt bijzonder goed geregeld en dat geeft rust. Na een halfuur word ik wakker op de recovery. Alles is goed verlopen en na een pijnlijke nacht mag ik de volgende ochtend met pijnstillers naar huis. Daar zit ik dan zes weken in een sling. Ik mag absoluut niets doen. Vervelend, maar ik ben wel een ervaring rijker. Die ervaring als patiënt is goed om weer eens kritisch te kijken naar de kwaliteit die ik straks zelf weer mag leveren.