Vele zieken, volle Ic’s en ex-coronapatiënten met een langdurig revalidatietraject
In maart 2018 hadden we voor de serie ‘De werkdag van …’ een interview met Liesbeth Meuldijk-de Jong, parttime Medisch Afdelingssecretaresse op de Zorgkern Beweging van het Erasmus MC in Rotterdam. Van corona had niemand toen nog gehoord. Hoe anders is het als we haar, midden in de derde golf van de coronapandemie, opnieuw interviewen. Medisch secretaresse in coronatijd. Lees het verhaal van Liesbeth, die, naast haar werk als secretaresse, ook actief is als ZZP-coach en –hypnotherapeut, en als vrijwilliger werkt in de palliatieve terminale zorg.
Tekst Ellen Smink
Nieuwbouw
“Sinds mijn vorige interview is er hier veel veranderd. Allereerst verhuisden we naar de nieuwbouw van het Erasmus MC. In het begin was het best zoeken waar je ook alweer liep: zoveel liften, kamernummers gebouwletters en etages. Kleine kantoren zijn veranderd in grote backoffices van enkele tot wel tientallen gedeelde werkplekken, met beveiligde deuren en pasjescontrole. Beneden is er een grote passage met winkels, restaurants, wachtlounges, tal van bankjes en een binnentuin. Op onze Zorgkern Beweging verblijven patiënten van Orthopedie, Plastische chirurgie, Traumachirurgie en spoedopnamen van andere specialismes. Patiënten worden bij ons zowel in dagbehandeling opgenomen (bedden en ligstoelen) als in luxe eenpersoonskamers op de zorgkern. Deze kamers zijn voorzien van eigen badkamer, tafel, zit-ligbankje en allerlei technische hulpmiddelen zoals tilliften, tablet en televisie. Het lijkt net een hotel, alleen verblijf je daar voor je plezier, in tegenstelling tot een ziekenhuis. En intussen wordt het voormalige ziekenhuis Dijkzigt milieuvriendelijk afgebroken met hergebruik van materialen.
Covid in Nederland
Covid leek begin 2020 ver weg: eerst in China, toen Italië. Bij de uitbraak in Brabant, vlak na carnaval, werd het ineens menens. Bestuursvoorzitter Erasmus MC, Ernst Kuipers, intensivist Diederik Gommers en viroloog Marion Koopmans kregen belangrijke taken. Alle Nederlandse Ic’s moesten worden opgeschaald, medewerkers moesten op andere plekken worden ingezet en externe hulp was nodig. Ambulances en helikopters kwamen af en aan. Ik zag telkens de dienstauto van Ernst Kuipers alweer in de parkeergarage, terwijl hij de avond ervoor nog laat op tv was. En dat geldt nog steeds. Polikliniekbezoeken werden omgezet in videocalls en telefonische controles. Dit alles vereiste en vereist een enorme inzet van collega’s, maar ook van patiënten en verdrietige familieleden. De beelden op televisie spreken voor zich. Berichten in de krant raken ons. Vorig jaar, bij de eerste golf en nog! Want nu, 1 jaar later, zien we nog steeds vele coronazieken, volle Ic’s en ex-coronapatiënten met een langdurig revalidatietraject. Opgeven is geen optie, volhouden dus.
Afstand houden
Rekening houden met Covid betekende een grote omslag voor onze afdeling. Pauzes met elkaar aan een lange tafel zijn afgeschaft. Vergaderingen gaan online, werken gaat op afstand en dat geldt ook onze administratie, voor zover dat kan en lukt. Verkouden collega’s laten zicht testen. Patiënten krijgen gezondheidschecks vooraf. De zorgdruk is hoog. Vanwege de verminderde opnamecapaciteit staan patiënten veel langer op de wachtlijst, al gaat echte spoed zo vlot mogelijk door. Het is natuurlijk heftig als je ziek wordt door corona, maar het is net zo heftig als je operatie maanden wordt uitgesteld en je pijn voortduurt, terwijl jouw chirurg graag wil opereren. Na de eerste lockdown zagen we een opleving aan ongelukken door roekeloosheid en haast. Er zijn vaker zwaardere letsels en het psychisch leed onder jong en oud neemt toe, wat zichtbaar is in het werk bij traumachirurgie, verpleegafdelingen en SEH. Alles vergt, nog meer dan anders, inzet en energie van al die zorgprofessionals. Daarom is het zo goed dat er meer geld en aandacht komt voor het beroep van verpleegkundige.
Mondkapjes effect
Wat mij persoonlijk opvalt is een vreemde flow in de passage, soms ijzige stiltes in liften, het ontwijkend langslopen gedrag, verschrikte ogen, dof gemompel achter mondkapjes en gokken wie er compleet ingepakt met beschermende kleding voor je staat. Gauw een hap of slok nemen is er ook niet meer bij, want.. oeps, dat kapje zit ervoor. Tegelijkertijd zie ik ook de drive van mensen om er het beste van te maken. Gratis bloemen vorig voorjaar, vrolijke sokkeninitiatieven zoals MedSocks en Soque, positieve verhalen in prachtige televisieprogramma’s, zoals: ‘Uit het leven gegrepen’, ‘BN-ers in de zorg’ en ‘Topdokters’. Ook zie ik veel mooie, persoonlijke initiatieven: mensen die voor elkaar boodschappen doen, de hond uitlaten, werkdiensten ruilen, klusjes voor de ander opknappen, etc. Momenteel is zelfs een levensgrote replica van de Nachtwacht in de Passage te leen van het Rijksmuseum in Amsterdam. Die bemoedigende saamhorigheid raakt elk hart. Ondanks alles geldt dat hoop doet leven en aandacht pijn verzacht. In de Erasmus MC Passage waren de winkels en restaurants tot voor kort gesloten, op afhalen na. Nu zijn ze weer deels open, met inachtneming van de coronaregels. De hal komt weer wat tot leven, al wemelt het overal van ontsmettingsmiddel-palen en behulpzame vrijwilligers die zich inzetten om bezoeken in goede banen te leiden en de 1,5 meter-cultuur te bewaken.”